Λίγος άμμος
Θυμάμαι πήρες λίγον άμμο
τον κράτησες στο χέρι σου
να χύνεται σιγά
στην ανοιχτή παλάμη μου
Στον μέλλοντα λοιπόν αιώνα
θα μείνει λίγος άμμος
με τη δική μας την αφή
κι ο άνεμος που θα φυσάει
όπως τ' απόγιομα εκείνο του Οκτώβρη
θα τον πηγαίνει εδώ κι εκεί
όλο θα τον πηγαίνει.
Η σιωπή
Στην
Αυγή-Άννα Μάγγελ
Η Σιωπή είναι μια άγνωστη
που έρχεται τη νύχτα.
Ανεβαίνει τη σκάλα
χωρίς ν’ ακούγονται πατήματα
μπαίνει στην κάμαρα
και κάθεται στο κρεβάτι μου.
Μου φοράει το δαχτυλίδι της
και με φιλεί στο στόμα.
Τη γδύνω.
Μου δίνει τότε τις βελόνες
και τα τρία χρώματα
το κόκκινο το μαύρο και το κίτρινο.
Κι αρχίζω να κεντάω
πάνω στο δέρμα της
όλα όσα δε σου είπα
και ποτέ πια δε θα σου πω.
Πουθενά δε βρέθηκε
Χαλάσαμε τον κόσμο ψάχνοντας
σε χαμοκέλες και παλάτια
μέσα στη φτέρη την άνοιξη
στους άμμους και στα χιόνια
και στα πηγάδια κατεβήκαμε
ακόμη και σε τάφους
μα πουθενά δε βρέθηκε.
Κι ούθε ρωτήσαμε κανείς δε μίλησε
κι ούθε χτυπήσαμε κανείς δεν άνοιξε
οι αντρειωμένοι γέλασαν
και οι δειλοί ταράχτηκαν
όσοι ακούσαν τ’ όνομά της
Χαλάσαμε τον κόσμο ψάχνοντας
και γύριζαν τα χρόνια
και χάνονταν οι άνθρωποι
μα πουθενά δε βρέθηκε.
Η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη σειρά αντικλείδια
για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Γιώργης Παυλόπουλος
Ποιήματα 1943-1997
(εκδ. Νεφέλη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου